Published: June 11, 2015

Vandaag een wat oudere release, van begin vorig jaar. In januari van 2014 kwam Le Domaine des Hommes uit, het eerste album van Verlies. Deze Franse band maakt een soort post-metal vermengt met blackmetal. Let op: geen post-black dus (even lekker zeveren), want daarvoor hangt het geheel te veel naar blackmetal toe.

Post-metal en blackmetal dus. Verlies heeft duidelijk geluisterd naar de grootheden uit het eerste genre, maar heeft toch meer raakvlakken met atmosferische blackmetal. Geen onbekende combinatie, maar hier wordt het een beetje dogmatisch toegepast: óf we hebben een heel duidelijke passage post-metal óf het is blackmetal. Ook binnen de vocalen wordt dit toegepast, maar daarbij zijn ook cleane vocalen toegevoegd. De muziek vertoont veel progressie, met veel afwisseling in de dynamiek. Van een beukende blackmetal passage, gaan we plots over naar een heel rustig moment met cleane zang om vervolgens over te gaan naar een melodieuze passage met een slepende ritmesectie, zoals gebeurt in L'Abime du Guide. De muziek zit goed in elkaar, met de verschillende onderdelen die moeiteloos in elkaar doorlopen. Verlies laat een sterk staaltje songwriting zien, met een aantal interessante wendingen op het album. Voor mij is het grootste probleem op dit album het gebrek aan interessante riffs. Nergens weet Le Domaine des Hommes me echt te pakken, terwijl er genoeg kansen zijn: de rustige riffs zijn net niet catchy genoeg en de blackmetal riffs net niet tragisch genoeg. Daarnaast zijn er een flink aantal gitaarleads die niet op dit album thuishoren: zo is op L'Absolution een hoge riff te horen, met een toon waarvan ik de keuzeniet begrijp en bevat Maladie ook enkele leads die simpelweg niet op dit album thuis horen. Sterkste track is in mijn ogen Marcher Sur le Vide, dat een sterke balans tussen de verschillende muzikale elementen laat zien, met een goede blackmetal riff, maar ook een erg doomy aanvoelende riff waarop met cleane vocalen wordt voorgedragen. Het is het laatste nummer voor de outro en leidt het album passend uit, met een trage riff, die langzaam wegvaagt. Zoals gezegd zijn de vocalen erg afwisselend, van clean naar hard en alles daar tussenin. De teksten worden in het Frans afgeleverd, wat op zich geen probleem is, al moet ik zeggen dat de passages waar de cleane zang wat langer duurt, wat dwepend over kunnen komen en daar moet je van houden.

Met Le Domaine des Hommes levert Verlies een plaat af die een aantal fans van Alcest en Les Discrets zeker zal kunnen bekoren. De sterke songwriting zorgt voor een dynamisch geheel, waar door wat saaie riffs helaas afbreuk aan wordt gedaan. Het zou echter zomaar kunnen dat het eerste album van Verlies een groeier is en dat we nog best wat van deze band mogen verwachten.