Published: September 21, 2016

Subterranean Disposition is een doom/death/ambient-project van Terry Vainoras (ex-Order Of Chaos, ex-Insomnium Dei) uit Melbourne, Australië. Vier jaar na het ongetitelde debuut is Contagiuum And The Landscapes Of Failure het tweede album van deze muzikale duizendpoot. Ditmaal heeft hij samengewerkt met sessiedrummer Dan Nahum (Bleakwood, Dead River Runs Dry), die eveneens meerdere instrumenten kan bespelen. Daniel Lucas, frontman van de Portugese gothic/doom-band Painted Black, levert de gastvocalen. Terry heeft inmiddels ook saxofoon leren spelen en laat dat regelmatig horen.

Heel eerlijk gezegd zou deze plaat volledig aan mijn aandacht zijn ontsnapt, ware het niet dat ik Embittered beluisterde, waar nog iemand anders aan heeft meegewerkt. Het is de in Iran geboren zangeres/muzikante Gelareh Pour, die na een studie in Teheran een tweede studie heeft afgerond in Melbourne en daar ook woont. Eerst is haar betoverende, fluisterende stem te horen, voorafgaand aan een oriëntaalse passage, maar in de finale bespeelt zij ook een kamancheh (een oud Perzisch strijkinstrument) en een ghichak (een vioolachtig instrument). Haar bijdrage maakt van Embittered een bijzonder fraaie compositie.

Op de korte, instrumentale interlude Hungry Ghosts On Rotten Soil na, is Embittered de kortste track op deze plaat, maar ook deze klokt tien minuten. De muziek van Subterranean Disposition is bij vlagen experimenteel, maar die momenten duren vrij kort en dan vervalt de muziek regelmatig in onnodige herhalingen. Het is gebaseerd op death/doom, maar bevat nauwelijks de duistere sfeer die doom interessant maakt en mist de agressie van death. De cleane vocalen van Daniel vullen de uitstekende grunts van Terry goed aan, maar de experimentele elementen werken tegen. Zo lijkt er teveel gefocust op het saxofoonspel, waar de muziek als geheel onder te leiden heeft.

Het is echt niet zo dat het een slechte plaat is, maar alle nummers zijn uitgesponnen, waardoor het op elkaar gaat lijken en de aandacht verslapt. Het zou goed zijn als Terry de lengte van de nummers drastisch zou inkorten, of de lef zou hebben om veel meer te experimenteren. Hij heeft echt wel leuke ideeën. Beter nog zou het zijn als hij voor al zijn composities gaat samenwerken met Galareh. Hoe beoordeel je een album dat eigenlijk niet boven het maaiveld uitsteekt, maar wel een nummer bevat dat het verdient opgepikt te worden door het grote publiek. Ik denk toch met een krappe voldoende.