Published: July 24, 2023

De Australiër Terry Vainoras startte in 2011 met Subterranean Disposition. Het titelloze debuut uit 2012 bevatte death/doom met een hoop effecten en bijgeluiden. Hij maakte flinke stappen met de opvolger uit 2016 (Contagiuum and the Landscapes of Failure) waarbij hij de saxofoon introduceerde als vast onderdeel van zijn muziek. We zijn alweer zeven jaar verder en album nummer drie is verschenen. Individuation is de titel van het werk en wederom heeft de muziek een enorme groei doorgemaakt. Natuurlijk speelt de doom metal een grote rol in zijn muziek, maar geregeld worden er uitstappen gemaakt naar death metal, black metal en wordt er flink geëxperimenteerd met de saxofoon waardoor sommige stukken enorm jazzy klinken.

Het schrijf- en opnameproces hebben behoorlijke vertraging opgelopen door de afgelopen coronaperiode. Terugkerende drummer Dan Nahum was, door de beperkende maatregelen, niet in staat af te reizen naar Melbourne. De opnamen van het drumgeluid zijn dan ook in Canberra gemaakt. Terry had graag bij de opname aanwezig willen zijn om op- en aanmerkingen te kunnen geven, maar hij had enorm veel vertrouwen in Dan en heeft deze veel meer creatieve vrijheid gegeven. Ook bassist Justin Min heeft in zijn thuisstudio de baspartijen opgenomen. Doordat Terry bepaalde onderdelen uit handen heeft gegeven is Individuation in feite het eerste album waarbij Subterranean Disposition meer als een band en niet meer als een eenmansproject gezien kan worden.

Individuation bevat vijf tracks en toch is de totale speelduur meer dan drie kwartier. De opener Arduous Becoming is meteen een nummer dat vol zit met variatie. Het opent als een bombastische, bijna funeral doom-achtige song met een lage, duistere grunt en waarbij de geluidseffecten op de achtergrond niet meer zijn dan Terry die wat aan het freaken is op de saxofoon. Op twee minuut vijftien schakelen we om naar een rustige passage waarin de saxofoon het belangrijkste instrument is en Terry met een cleane, fluisterende stem een heel andere kant van de band laat horen. Net als je een beetje gewend begint te raken aan deze passage, gaat het roer ineens rigoureus om terug naar de death/doom. Het melodieuze middenstuk brengt ons bij de gitaarsolo. De tweede helft van het nummer zit ook nog vol verrassingen en aan het eind heb je niet het gevoel dat er ruim tien minuten voorbij zijn.

De rest van het album is al even onvoorspelbaar en dat maakt hem zo verdomd interessant. Progressief in alle opzichten. In elk nummer horen we de saxofoon wel terugkomen. Terry is duidelijk beter geworden in het bespelen ervan. Het is gelukkig niet zodanig aanwezig dat het gaat vervelen. Gewoon goed gedoseerd. Ook het feit dat de overige muzikanten veel meer vrijheid hebben gehad in hun visie betreffende deze songs waardoor de bas en drums veel meer diepte en expressie hebben gekregen, draagt bij aan de diversiteit op Individuation.

Hou je net als ik van het wilde, verspringende element waarbij ook nog eens gespeeld wordt met vreemde timing, dan is dit nieuwe album van Subterranean Disposition zeker iets voor jou. Digitaal is dit werk al sinds 24 juni te beluisteren via de vele bekende streamingdiensten, fysiek moet deze schijf echter nog verschijnen. Dat staat gepland op 25 augustus.