Published: April 26, 2021
Original Link

Τυνησιακή μαυρομεταλλική ταξιαρχία καθοδηγούμενη από ρωσικής καταγωγής και ορθόδοξης πίστης τραγουδιστή. Ωραία και ...εξωτικά όλα αυτά, πόσο αποτυπώνονται όμως στα αυλάκια του δίσκου; Του Χάρη Συμβουλίδη

Σαν βγεις στον πηγαιμό για τη Δημοκρατία του Νέου Γολγοθά, είσαι κάπως σαν τον Rick Grimes στο ξεκίνημα του The Walking Dead: χαμένος στο σκιαχτικό «σκοτάδι» ενός μετα-αποκαλυπτικού κόσμου, καλείσαι να μαζέψεις τα συντρίμμια μιας ανείπωτης καταστροφής και να προχωρήσεις. Τα καντάρια θλίψης, οι βαριές σκιές της μελαγχολίας και οι τεταμένες καταστάσεις που πάνε παρέα με μια τέτοια κατάβαση προς τον Άδη της ψυχής αντανακλώνται στον μουσικό καμβά των Omination. Την ίντριγκα, όμως, την προσφέρει η ασυνήθιστη προέλευσή τους.

Όπως κι αν το κάνουμε, δηλαδή, funeral doom (metal) + Τυνησία παραμένει συνδυασμός «εξωτικός». Έστω κι αν η μπάντα γράφει κατά βάση στα αγγλικά, έστω κι αν ως λόρδος κι αρχηγός προβάλλει ο τραγουδιστής, πολυοργανίστας, συνθέτης και στιχουργός Fedor Kovalevsky, ο οποίος είναι μεν μεγαλωμένος στην Τυνησία, μα έχει ρωσική καταγωγή κι εκπροσωπεί την ορθόδοξη μειονότητα της χώρας (μιλάει μάλιστα και κάποια ελληνικά). Οι συνοδοιπόροι, πάντως –ο Nassim Toumi στην κιθάρα και ο Zied Kochbati στο μπάσο– είναι βέροι Τυνήσιοι και ήδη γνώριμοί του, αφού παίζουν μαζί και στους Vielikan (ένα prog/death συγκρότημα).

Η Τυνησία, επομένως, δεν «μετέχει» κάπως στον δίσκο, πέρα από το κάλεσμα του μουεζίνη στο "Post-Apocalypticism". Όντας από τα καλύτερα τραγούδια της συγκομιδής, αποκτά έτσι μια διάσταση ακόμα γοητευτικότερη, η οποία θα ήταν ωραίο αν είχε εξερευνηθεί περαιτέρω. Δεν πρέπει ωστόσο να ξεχνάμε ότι αφενός ο Kovalevsky δεν προσδιορίζεται πολιτισμικά από το Ισλάμ, αφετέρου ότι οι Omination βαδίζουν σε εύθραυστες ισορροπίες: η Τυνησία μπορεί να επιβίωσε επιτυχώς από την καταιγίδα της Αραβικής Άνοιξης, η οποία σάρωσε το καθεστώς του Μπεν Άλι, αλλά παραμένει μια χώρα που δύσκολα θα καλόβλεπε το ανακάτεμα θρησκευτικών αναφορών με έναν Δυτικό ήχο που ακόμα και στους τόπους παραγωγής του έχει διασυνδεθεί με τη «βλασφήμια».

Ο Kovalevsky κατορθώνει πάντως και βρίσκει μικρούς τρόπους υπονόμευσης της funeral doom κανονικότητας, αποτυπώνοντας ένα βλέμμα πιο ευρύ και φιλόδοξο σε σύγκριση τόσο με τον μέσο όρο του χώρου, όσο και με τα προγενέστερα άλμπουμ των Omination. Καταθέτει λοιπόν εδώ ένα έργο που αγγίζει τη 1,5 ώρα διάρκειας, το οποίο, ενώ θα μπορούσε να είναι μικρότερο (αφαιρώντας λ.χ. το "Death(s), Love And Life" ή μικραίνοντας το δεκάλεπτο "Apocalyptic Ignis Fatuus"), κατορθώνει και δεν αποπροσανατολίζει. Ακόμα κι όταν φτάνει η ώρα για τα 20 λεπτά του "The New Golgotha Repvbliq", όπου ξανοίγεται ένα τοπίο στο οποίο θα είχαν εύκολα ναυαγήσει πολλοί, το συγκρότημα εντυπωσιάζει με την πλουραλιστική υπεροπλία της συνθετικής του ευφυΐας.

Ποιοι είναι όμως αυτοί οι μικροί τρόποι υπονόμευσης; Αξιοποιώντας την εμπειρία της Ορθοδοξίας, ο Kovalevsky φέρνει στον δίσκο μια αίσθηση ψαλμωδίας (στα ρώσικα), χορωδιακότητας και pseudo οπερατικών φωνητικών, την οποία αφήνει γενικά να υφέρπει, μα συχνά σπρώχνει και στο προσκήνιο: παντρεύοντάς τη λ.χ. με κιθαριστικές αναπτύξεις που απηχούν το progressive των 1970s αντί για τα ριφ της funeral doom δυσθημίας, φτάνει εύκολα σε κορυφώσεις σαν το "The Last Trisagion" ή το "The Sword That Came Out Of His Mouth", οι οποίες θα αρέσουν και στους οπαδούς των Batushka. Αλλού, πάλι, βάζει αυτές τις διαφοροποιημένες κιθαριές να συγκατοικήσουν με death βρυχηθμούς ("Unto The Ages Of Ages"), οδηγούμενος έτσι στον funeral doom καθεδρικό μέσω διόδων που εκπλήσσουν. Οι τελευταίες δύνανται μάλιστα να βρουν ανταπόκριση και από όσα αυτιά έχουν αγαπήσει τις εναλλακτικομέταλ διαδρομές που χάραξε το Παράδειγμα των Neurosis (ή εσχάτως οι Cult Of Luna).

Είναι όμως και ο τρόπος με τον οποίον μεταχειρίζεται τα πλήκτρα, καθώς εκείνο που τελικά αποπνέουν είναι μια «γοτθική» ατμόσφαιρα, παρά τη γνώριμη μεταλλίλα. Με τη σειρά της, εκείνη προσφέρει κάτι το απόκοσμο στην όλη καταχθόνια μαυρίλα, δίνοντας βάθος στις πένθιμες απολήξεις των συνθέσεων. Το πόσο σημαντικά είναι όλα τούτα αποκαλύπτεται όταν φτάνει η ώρα για μια διασκευή στο "Nothing" των Φινλανδών Scepticism (2003), που δείχνει ασφαλώς από πού βαστάει η σκούφια των Omination, αλλά ταυτόχρονα φανερώνει ότι, δίχως τα άνωθεν μπολιάσματα, δεν θα ήταν παρά αξιοπρεπείς επίγονοι, ασκούμενοι σε ένα σώμα ήχων ήδη συμπαγές και τελειοποιημένο στα χέρια των πιονέρων.

Η παραγωγή, βέβαια, δεν πολυπέτυχε. Ένα πιο επαγγελματικό χέρι θα οδηγούσε σε αποτέλεσμα λιγότερο «θολό» (είναι καλύτερα να ακούσετε το άλμπουμ με ακουστικά), με επιφάνειες που ενδεχομένως θα αναδείκνυαν ωραιότερα τα διαφοροποιημένα ατού του δίσκου. Όμως ζητείται κι εδώ η κατανόησή μας, αφού τέτοιο πρόσωπο είναι αδύνατον να βρεθεί στην Τυνησία –μια χώρα όπου δεν υπάρχει καν metal σκηνή. Υπάρχουν λοιπόν περιθώρια για περαιτέρω περιπέτειες, για μεγαλύτερες υπονομεύσεις, ίσως και για καλύτερο κεντράρισμα. Παρά ταύτα το New Golgotha Repvbliq δεν παύει να αναδύεται από τη funeral doom κόπωση ως έργο που το διακρίνει αναζωογονητική φρεσκάδα, με την τυνησιακή προέλευση να αποτελεί εν τέλει το κερασάκι της υπόθεσης, παρά το raison d' être αυτής.