Published: March 29, 2021

Het Canadese éénmansproject Nordicwinter is met Sorrow toe aan een vierde volwaardige release. Desondanks trap ik met veel misplaatst drama een open deur in als ik stel dat het project weinig bekendheid geniet. Ik spendeer behoorlijk wat grijze avonden op een jaar grasduinend doorheen al het goede en minder goede dat op Bandcamp te vinden is, maar op Nordicwinter was ik nog niet gebotst. Het duurde tot Hypnotic Dirge Records in 2020 aankondigde dat het de derde release, Desolation, opnieuw zou uitbrengen. Dat gebeurde begin 2021. Nauwelijks enkele maanden na die reissue is de opvolger Sorrow al een feit wat betekent dat dit in totaal al de derde langspeler van Nordicwinter in een jaar tijd is. In april 2020 verscheen immers al Requiem. En dan beweren mensen dat Covid-19 ons enkel kommer en kwel bezorgt! 

Nordicwinter valt op zich makkelijk in een hoekje te plaatsen: atmosferisch/depressieve black metal. Wie daarmee denkt dat het om een project van dertien (of meer) in een dozijn gaat, slaat de bal toch enigszins mis. Waar de meeste bands, zeker uit Canada, teren op snelheid en tremeloriffs brengt Nordicwinter eerder een doomy variant. Het tempo gaat hoogstens eens omhoog tot het mid-tempo bereikt, maar echt snel wordt het nooit. De troefkaart van Sorrow is de sfeer. De zeven songs barsten er bijna van. Die sfeer is niet geheel onverwacht melancholisch en weinig vrolijk, maar heeft een ontegensprekelijke warmte in zich alsof het begrip wil uitdragen voor het inherente karakter van rouw en leed aan het mens zijn. De (mooie) gitaarsound is ruw en kil genoeg om deze emoties te vatten als ware het een eerbetoon. Ik denk bij het beluisteren van Sorrow regelmatig eens aan de mooie melodische passages van bijvoorbeeld Swallow The Sun, Katatonia of (oude) Anathema. Ook de ondersteunende toetsen voegen een extra, haast episch element toe. De verschillende lagen verweven zich in en door elkaar heen tot zeer genietbare harmonieën. Nordicwinter propt ook niet duizend-en-één ideeën in songs, maar laat elk idee rijpen tot het volgroeid is. Voor sommige luisteraars zal dat aspect voor een wat “trage” ervaring zorgen. Tant pis. Wie voor Sorrow, en bij uitbreiding ook de eveneens aanbevolen voorganger Desolation, gaat zitten wordt wel degelijk meegesleept op de al bij al vrij toegankelijke black metal en dat is vooral dankzij de melodische, harmonieuze passages. De shriek die Yves Allaire aka Evillaire hanteert kenmerkt zich bovendien door een etherisch gehalte dat perfect bij zijn melancholische songs past.

Nordicwinter kleurt voldoende buiten de doorgaans strikt gehanteerde lijntjes om eigenheid te hebben en gedurende de volle 53 minuten dat Sorrow duurt te blijven boeien. Wie na het beluisteren van deze vierde plaat nog trek heeft, kan niet enkel terecht bij de drie vorige albums van zijn belangrijkste muzikale bezigheid. Yves Allaire heeft met Sinistral Doom nog een - jawel - doom metal project lopen en leeft zich verder ook uit in dark ambient middels Umbrarum Tenebrea. Woord op het net leert ons dat Yves nog een paar verrassingen in petto heeft in 2021 als het Nordicwinter aangaat. Een mens wordt zowaar vrolijk van zoveel luisterwaardige tristesse!