Published: September 29, 2019

Hypnotic Dirge Records volg ik al sinds 2009 en het verheugt me om te zien dat ze nog steeds bezig zijn op dezelfde leest met het uitbrengen van middelgrote bekendheidsband en daarmee een steevast solide kwaliteitsniveau bereiken. Eén van de bands die daar nu zijn derde album uitbrengt is het Amerikaanse None (ook wel NONE genoemd hier en daar). Het debuutalbum None vond ik overtuigend genremateriaal, de opvolger Life Has Gone On Long Enough (wat een titel) heb ik vorig jaar gemist. Er is ook een derde album verschenen dit jaar – hoe ze het volhouden weet ik niet – genaamd Damp Chill of Life. Haal de confetti en taart alvast maar boven.

Het is allemaal niet gemakkelijk, het leven dat de mens(en) achter None moet(en) doormaken. Een heel erg trieste bedoening. Niet enkel fysiek, ook emotioneel heeft er een complete freezing plaatsgevonden die er voor zorgt dat een rouwproces nooit heeft kunnen plaatsvinden. In plaats daarvan is er lijden, lijden en nog eens lijden. Pijn in alle geledingen. Hoeveel er ook tergend en gekweld gekeeld en ‘geschruweld’ wordt, niets helpt. De atmosferische depressieve black is een creatief syndroom dat ontspruit uit de maalstroom aan pijn, een onuitputtelijke bron aan afzien, vertaald in abrasief ruisende gitaren en passief agressieve drums met behoorlijk wat tempo. Soms weerklinken bitterzoete toetsen en akoestische meewarigheid, met een verknipt uplifting spirit, om vervolgen weer ondergesneeuwd te raken in de verzwelgende melancholische sfeer en het beknellende iele geluid van de gitaren. Onderliggend heb je hier en daar een Finse melodoom feel die zich mengt in het pure depressieve blackmetalgedoe, een gevoel dat vooral door een degelijke productie (en de sfeervolle synths) versterkt wordt – iets wat je in het genre van depressieve black metal maar weinig zo degelijk voorgeschoteld krijgt als bij dit None.

Hier en daar zie ik de naam Burzum opduiken als referentie, iets wat zeker genuanceerd dient te worden. De ingrediënten en uitvoering zijn dan wel gelijkaardig, maar None is een stuk melancholischer, neerslachtiger. Denk dus eerder in de richting van een ColdWorld, Totalselfhatred of Sombres Forêts als je blindelings wil instappen.