Published: January 3, 2018

Een band die onderdak vindt bij Hypnotic Dirge Records kan bij mij op bovengemiddelde interesse rekenen. Het piepkleine Canadese label heeft de afgelopen jaren bewezen een neusje te hebben voor goede undergroundartiesten, met name op het terrein van de atmosferische black en doom metal. Zo verschenen de afgelopen jaren kwaliteitswerkstukken van Frigoris, Neige Et Noirceur, Ov Hollowness, Netra en Galaktik Cancer Squad. Het Amerikaanse Mavradoxa heeft met het vorig jaar in eigen beheer uitgebrachte debuutalbum Sojourners blijkbaar zoveel indruk gemaakt dat het label de nieuwe full-length Lethean Lament voor het gezelschap op de markt brengt. Dat schept verwachtingen!

Het zijn verwachtingen die het tweetal uit de staat New York slechts ten dele weet in te lossen. Het fraaie, weemoedige intro Cicadan, dat is opgebouwd rondom een mooie vioolpartij, roept herinneringen op aan Agalloch. Daarmee lijkt een briljant album ingeluid te worden. Toch komt het potentieel, dat onmiskenbaar aanwezig is bij Mavradoxa, nog niet helemaal uit de verf, ondanks het vaak wonderschone, melancholische gitaarwerk. Daardoor blijft de band een beetje in de schaduw staan bij andere Amerikaanse groepen die zich in dit genre begeven (Oak Pantheon, Amiensus).

De lange, vaak bijna vijftien minuten durende nummers laten stuk voor stuk zowel de sterke als de wat minder ontwikkelde punten van deze band horen. Zo is het elf minuten klokkende The Phantom Visages lekker grimmig, waardoor het nummer doet denken aan het oude werk van Wolves In The Throne Room, Wodensthrone en Fen. Het gitaarwerk is erg mooi, maar het drumgeluid gooit roet in het eten. Het zelfs bijna achttien minuten durende Crimson Waves Of Autumnal Flame overtuigt dankzij het warmbloedige, akoestische klankentapijt dat verweven is in de melancholische black metal, maar kent ook een aantal cleane zangpassages die minder overtuigend zijn. De riffs zijn soms ook nog iets houterig (From Fog), waardoor ze een enkele keer sfeerverstorend werken.

Toch is Lethean Lament over de gehele lengte zeker geen verkeerd album. Met name de liefhebbers van het oude werk van Agalloch en Fen, als die door de schoonheidsfoutjes heen kunnen luisteren, zullen goed kunnen begrijpen waarom Hypnotic Dirge in deze band geïnteresseerd is. Met wat meer slijp- en schaafwerk kan Mavradoxa namelijk zeker in de voetsporen van zijn grote voorbeelden gaan treden. Ik ben dan ook benieuwd wat de toekomst in petto heeft voor deze groep uit Rochester, New York.