Published: September 28, 2020 

Twee voorsmaakjes hadden de heren van Marche Funèbre al gelost, in de vorm van één lyric video voor het nummer When All Is Said en een knappe clip voor het machtige The Maelstrom Mute. Die laatste werd geschoten in hun thuisstad Mechelen voor een lokaal online festival.

Deze twee nummers, respectievelijk het langste en kortste van de plaat, lijken op het eerste gehoor los van elkaar te staan. Maar schijn bedriegt. Net als de andere nummers van deze plaat handelen ook deze over één van de mooiste, maar tevens ook wreedste dingen die een mens voor heeft op andere levende wezens: het zelfbeschikkingsrecht, en dan vooral over het levensbehoud. Simpeler gezegd: zelfmoord, de ultieme daad van zelfbeschikking*.

Zo, het is gezegd: Einderlicht is – in tegenstelling tot voorganger – wel een conceptplaat geworden met 6 nummers rond het eerder genoemde centrale thema. Dat de band hiervoor de verrassingen en wendingen niet schuwt, mag al duidelijk zijn van de eerste noten. Scarred wordt ingezet met een intro die ons doet denken aan onder andere Anathema ten tijde van A Fine Day To Exit. Zou het toeval zijn? In elk geval doet de intro zelfs eerder bluesy aan, met een erg pakkende lead. Het nummer kan als bloemlezing gelden voor de rest van de plaat. Zanger Arne varieert tussen cleane vocalen en grunts alsof het niets is. Referenties naar een jonge The Gathering horen we ook nog passeren. Een prachtige binnenkomer, die de lat voor de volgende nummers al erg hoog legt.

De band weet dit niveau aan te houden, want ook opvolger The Eye Of The End knalt direct door de luidsprekers. Drummer Dennis zet in, de gitaren vallen stevig in. Dit nummer laat de death/black zijde van de band horen. De lead blijft tussen je oren kleven totdat je er bijna gek van wordt. Of was dat dan weer de bedoeling? Eén van de meest agressieve nummers van de plaat.

Het hierna komende When All Is Said kennen we al en staat hier prima op z’n plaats. Ondertussen brullen we de zinsnede ‘Oh Solitude’ al uit volle borst mee. Als vierde van zes nummers staat het eveneens eerder aangehaalde The Maelstrom Mute te blinken. Dit volledig clean gezongen nummer omschrijft de band zelfs al lachend als ‘ons popnummer’.  De sfeer die het nummer uitademt vertelt echter iets anders. Als je dan weet dat dit de tekst (vertaald uit Verrà la Morte i Avrà) is die gevonden werd op het bureau nadat dichter Cesare Pavese zelfmoord had gepleegd, dan krijg je een idee. Machtig gedaan!

Daarna is het weer over met de rust en beukt band weer alles plat. De eerder thrashy intro – incluis een knipoog naar Machine Head  – Deformed toont dat de band enorm geëvolueerd is in het schrijven van de songs. Machtige tapping leads, duistere sfeer. Ook hier weet men weer dik negen minuten te boeien door alle vaardigheden die ze in pacht hebben te etaleren. En dan moet eigenlijk het beste* nog komen…

Einderlicht, het eerste in het Nederlands gezongen nummer van de band sluit de plaat af. De tekst dateert nog uit de jaren ’90 van vorige eeuw toen Arne nog zong bij Ecliptica, zijn eerste band. Daar vroeg iemand hem een tekst te schrijven rond het thema zelfmoord, maar dan met de insteek dat dit de ultieme daad is van zelfbeschikking. Dit nummer verveelt werkelijk geen seconde: de leads, de vocalen, het akoestische middenstuk, de drums, de tekst… alles klopt. Zo sterft het album op de meest waardige manier. De naald stopt… doodse stilte blijft over.

Zonder meer toont de band op deze plaat weer enorm gegroeid te zijn en z’n eigen geluid wel degelijk heeft gevonden. Onder het motto ‘never change a winning team’ werd de plaat zoals voorganger Into The Arms Of Darkness opgenomen door Markus Stock en was Brooke Shaden de artieste van dienst die het artwork leverde. Dat deed zij trouwens al op alle langspelers van de band. Wie dan de vinylversie verkiest, krijgt nog 2 bonustracks met Gone, dat eerder enkel verscheen op een verzamelaar van via deathmetal.be, en Lonesome dat hier exclusief verschijnt.