Published: January 10, 2020

Stilistisch gezien is het Londense Kassad een post-blackmetalband waarbij de line-up in de anonimiteit blijft. Geen idee dus wie er welk instrument bespeelt, of is dit toch weer zo’n typische éénmansband? Het doet er eigenlijk ook weinig toe, want het intrigerende concept en de clip van het tweede nummer The Concrete hebben mijn interesse voldoende gewekt.

In het verleden kwam ik graag in Londen en het is alweer veel te lang geleden sinds ik deze metropool heb bezocht. Nu is dit London Orbital een conceptalbum met een futuristische kijk op het stedelijke leven. Wanneer de stad met zijn reusachtige gebouwen de miljoenen mensen opslokt en emoties part noch deel meer hebben. Deze illustratieve beschouwing is naar het schijnt een soort van urban blackmetal. We bevinden ons in die zin dan ook verre van traditionele black, post-black valt ons wederom ten deel. Voor de science-fictionliefhebber in mij zou dit dus een spekje voor mijn bekje kunnen zijn. Maar is het dat ook?

En ja, Kassad doet echt wel zijn best op dit tweede album. De opzet is wel degelijk geslaagd met name gedurende de eerste twee nummers. Hier hoor je de stedelijke beleving terug, waarbij het lijkt alsof de mensen en de gebouwen verwikkeld zijn in een gevecht. Laten we zeggen dat na de eerste paar nummers de blackmetalinfusie het lijkt te verliezen van de meer ambient geaarde stedelijkheid. En hier zit nu net het pijnpunt, want de ambient voegt hier weinig interessants toe en haalt de vaart uit het album. Concluderend kan ik dus stellen dat het concept geslaagd is, echter de uitvoering is wat aan de schrale kant.

Volgens de promo is Kassad beïnvloed door onder andere de volgende bands: Immortal, ColdWorld, Thorns, Darkspace, Burzum, Anaal Nathrakh, Isis, Cult of Luna, Sigur Ros en Explosions In The Sky. En natuurlijk hoor ik her en der echt wel wat terug vanuit het werk van deze topbands. Alleen Kassad weet mij toch niet geheel te overtuigen na die eerste twee nummers. Vooruit het derde nummer raakt mij wel met tremolo picking op de gitaar en een wat weeïge sfeer die uiteindelijk toch ietwat spannends om het lijf heeft als een opzwepende drum zijn intrede doet. Na dit moment zijn er nog maar sporadisch vocalen te horen. Zoals reeds gezegd neemt de ambient voorzien van minimale instrumentatie en licht engelengezang het bijna geheel over tijdens het vierde nummer The Hopeless. Tegen het einde komt er dan toch nog een kleine climax in de vorm van geschreeuw en wat meer dynamisch drum- en gitaarwerk. Het vijfde nummer The Hollow is zo ongeveer van hetzelfde laken een pak. Het einde van London Orbital blijft dus wat anoniem, zoals Kassad zelf ook anoniem blijkt te zijn.

Dit album verdwijnt uiteindelijk in de vrij anonieme middenmoot. Maar wat is er in Londen gebeurd? Ik moet hoognodig weer eens op reis.