Published: June 9, 2023

Wat je vaak ziet als een genre overbevolkt raakt, is dat bands gaan zoeken naar elementen van andere genres om deze te integreren in het geluid. In dat opzicht is het niet gek dat je steeds meer bands ziet die post metal met andere genres combineren. Inherus is bijvoorbeeld zo’n band. Het gezelschap maakt een mengeling van doom en post metal. Dat is op zich niet zo vernieuwend en vaker gedaan, maar de band geeft daar ook een zweem van psychedelische muziek en black metal mee. Dus dan kom je ongeveer uit bij Paradise Lost die post metal speelt.

Dit alles resulteert in hun eerste volledige plaat, Beholden getiteld. En de muziek is net zo veelzijdig als je zou verwachten met al die stijlelementen. Niet alleen vanwege alle invloeden, maar de band beschikt ook over meerdere zangers. Zo brult zanger Brian flink van zich af, maar krijgt hij tegengewicht van de mooie zang van Beth, die bij vlagen klinkt als een zwaardere versie van Cristina Scabbia. De stemmen passen wonderwel op elkaar en wisselen elkaar op de juiste momenten af.

Er staan zes nummers op de plaat die allemaal flink wat informatie bevatten. Er zijn meerdere luisterbeurten nodig om deze plaat te doorgronden, de nummers zijn (afgezien van het tussendoortje Obliterated In The Face of Gods) ook erg lang. Zo klokt het derde nummer The Dagger af op bijna veertien minuten. Om nu te zeggen dat de band ook al deze tijd nodig heeft om het nummer over te brengen… Nou nee. Hier had gerust een paar minuten vanaf gekund. De terugkerende thema’s in dit nummer worden net wat te vaak herhaald. Het is overigens wel een goed instapmoment voor het luisteren naar deze band, want alles komt terug in dit nummer. De combinatie van woeste en bezwerende vocalen, post-metal riffs, herkenbare refreinen, maar ook de opdoemende gitaarsolo’s die regelmatig de melodie overneemt van de zang. Dat gebeurt vaker op de plaat, zoals op Oh Brother. Hier zoekt de band ook nadrukkelijk aansluiting bij de retro rock. Op een goede manier, dat wel, want hoe de gitaarsolo eindigt met intens gebrul en vervolgens overgaat op een hele vette groove is ingenieus bedacht.

Die grooves komen vaker voor op de plaat en zorgen ervoor dat de band niet continu topzwaar klinkt. Want de hele sfeer van dit album is toch vrij donker, wat ook komt door de zang van Beth die weliswaar goed is, maar na een uur muziek er ook voor zorgt dat je niet bepaald de confettislingers in het rond gaat strooien.

Productioneel is het album top, ik heb echt geen aanmerkingen. De muziek klinkt zoals deze muziek moet klinken; bruut en beklemmend, maar ook ontzettend gedetailleerd. Zo zijn de instrumenten bijzonder goed te onderscheiden van elkaar en zijn ze qua geluid goed op elkaar afgestemd en dat is best knap omdat Inherus nogal wat invloeden en instrumenten meebrengt zoals mandoline en synthesizer. Ook de drums zijn perfect in de muziek gemixt en klinken, zoals wel vaker gebeurt bij dit soort muziek, vol. Alles staat eigenlijk in dienst van de nummers en dat hoor je.

Met deze plaat zou Inherus in principe een breed publiek moeten kunnen aanspreken. Ik denk namelijk dat fans van uiteenlopende bands als Paradise Lost, Isis en zelfs Satyricon dit wel kunnen waarderen, maar ook fans van Ghost die hun muziek het liefst wat zwaarder en meer experimenteel en harder hebben zouden dit eens moeten luisteren.