Published: February 3, 2015

Όσο περίεργο κι αν φαίνεται ίσως, το doom metal, αυτό το τόσο ιδιαίτερο μεταλλικό παρακλάδι, έχει ιστορικά πολλούς άξιους εκπροσώπους στη χώρα μας, είτε σε αυτό καθεαυτό το είδος, είτε σε συνδυασμό με άλλα μουσικά υποείδη. Μεταξύ των πιο αξιομνημόνευτων συγκροτημάτων είναι οι Disharmony, oι Decemberance, οι On Thorns I Lay, οι νεοσύστατοι Doomocracy, οι Sun Of Nothing, οι Sorrows Path και πολλοί άλλοι.

Ο συνδυασμός αυτού του χαρακτηριστικά αργού σε ταχύτητες ιδιώματος είναι αρκετά συνηθισμένος με το death, το black ή το sludge metal καθώς και με το gothic rock/metal, αλλά (όπως θα ήταν ίσως λογικά αναμενόμενο) το doom metal σπάνια συνδυάστηκε με το progressive, πιθανότατα επειδή το ατμοσφαιρικό όσο και το πομπώδες ή/και επικό doom στυλ δύσκολα βρίσκει εκφραστική δίοδο στο prog, πόσο δε μάλλον στην κυρίαρχα τεχνοκρατική metal έκφανσή του.

Οι Immensity είναι μία μπάντα από την Αθήνα που κινείται μουσικά στο χώρο του ατμοσφαιρικού μελωδικού doom/death metal με prog στοιχεία. Με ηγέτη τον Ανδρέα Κελέκη (κιθάρα, πλήκτρα) και με πολύ έμπειρους μουσικούς με μεγάλη προϋπηρεσία στο χώρο, όπως ο Λεωνίδας Χατζημιχάλης (φωνητικά, πρώην Equal Vector, Retrospect, Fatal Morgana, Agnosia, Imaginery, While Heaven Wept), ο Γιάννης Φιλιππαίος (ντραμς, Daylight Misery, Decemberance, πρώην Ritual of the Black Sun) και ο Γιώργος Κριθάρης (κιθάρα, Fortress Under Siege) ετοίμασαν το πρώτο τους full length album με τίτλο “The Isolation Splendour”. Ο Νίκος Δουλάμης και ο Μελέτης Δουλγκέρογλου αναλύουν περαιτέρω.

_________________________________

Το πρόσφατο “The Isolation Splendour” είναι η πρώτη ολοκληρωμένη δουλειά για τους Immensity μετά από το promo “The Lonely Aquarelle” του 2012. Οι Αθηναίοι Immensity παίζουν doom / death metal με growls τα οποία εναλλάσσονται με μελωδικά φωνητικά, σε συνδυασμό με αργές μελωδίες διαποτισμένες με τη δύναμη του death metal. Ο συνδυασμός αυτός είναι πολύ ενδιαφέρων, γιατί όλο αυτό το ολοκληρώνουν με synths τα οποία συμβάλλουν στον μέγιστο βαθμό στην όλη ατμόσφαιρα που δημιουργούν στις συνθέσεις τους. Ο ήχος τους είναι καθαρά Ευρωπαϊκός και αν ήθελα να περιγράψω με παραδείγματα θα έλεγα ότι σε σημεία θυμίζουν Opeth και σε άλλα Pain of Salvation. Μέσα σε όλα αυτά υπάρχει διάχυτος ο προοδευτισμός στον ήχο τους, τόσο στις μελωδίες όσο και στα σχετικά μεγάλα μουσικά μέρη και το λέω γιατί πιστεύω ότι για να είναι κανείς progressive πολλές φορές δεν είναι απαραίτητο να… τρέχει πάνω-κάτω στην ταστιέρα του. Καμιά φορά η μουσική διακριτικότητα είναι πιο προοδευτική από τις κραυγαλέες επιδείξεις.

Οι συνθέσεις είναι στην πλειοψηφία τους μεγάλες χρονικά -όπως  μας αρέσουν- και σίγουρα υπάρχει καλλιτεχνική άποψη και όραμα στο “The Isolation Splendour”. Ίσως προσωπικά να προτιμούσα κάποια ξεσπάσματα με τις τόσο χαμηλές ταχύτητες, αλλά αυτό βέβαια είναι καθαρά υποκειμενικό. Κι αυτό, γιατί τα τραγούδια είναι βασισμένα στην αργή δύναμη του doom metal, χωρίς όμως να υποσκελίζουν τις death προτιμήσεις των Immensity, ενώ οι μελωδίες σε κάποια σημεία είναι πραγματικά καθηλωτικές, όπως στο “Irradiance (For The Unlight)”, το οποίο ξεχωρίζω προσωπικά ως το καλύτερο κομμάτι στο album.

Από την άλλη πλευρά, πιστεύω ότι τόσο αργές ταχύτητες καλό θα είναι να συνδυάζονται με μικρότερη διάρκεια, γιατί από ένα σημείο και μετά υπάρχει κίνδυνος επανάληψης και ίσως κάποιους να τους κουράσει όλο αυτό και λόγω της έλλειψης ξεσπασμάτων που θα ταρακουνούσαν λίγο τα νερά. Πέρα από αυτό, θα ήθελα να τονίσω την άψογη παραγωγή και ενορχήστρωση καθώς και την όλη απόδοση του concept ήχου και στίχων. Ακούγοντας το “The Isolation Splendour” αξίζει να σεβαστεί κανείς τους Immensity για αυτή τη δουλειά τους. Ειλικρινά εύχομαι να βρουν εταιρεία για να κυκλοφορήσουν το “The Isolation Splendour” γιατί πραγματικά είναι μια αξιόλογη δουλειά στο είδος της.

__________________________________________

Οι Αθηναίοι Immensity είναι ένα σχετικά νεοσχηματισθέν συγκρότημα, ιδρυμένο το 2009 το οποίο συνθέτει πάνω στα «ριψοκίνδυνα» νερά του ατμοσφαιρικού doom/death και λέω ριψoκίνδυνα διότι πολύ εύκολα μπορεί να λιμνάσει κανείς σε αυτά. Σκοπός των Immensity μέσω του μουσικού τους καμβά είναι να μυήσουν τον ακροατή στη σκοτεινή, αργή και τραχιά ατμόσφαιρα της μουσικής τους, ώστε εκείνος πλέον να ενστερνιστεί τις μουσικές διαθέσεις τους και να αντιληφθεί σε βάθος τα μηνύματά τους. Οφείλω να πω πως παρά τους αρκετά αργούς ρυθμούς, η κλιμάκωση στα τραγούδια τους υπάρχει και σε αυτό συνεισφέρουν τα καλά brutal  φωνητικά, η μελαγχολική καθαρή φωνή, η απόγνωση και η θλίψη που προκαλούν οι ήχοι που επέλεξαν στα εξάχορδα όργανά τους καθώς και ο πλαισιωτικός ρόλος των πλήκτρων που περατώνεται ικανοποιητικά. Η μουσική τους απαιτεί χρόνο για να αφομοιωθεί, αλλά όταν γίνει αυτό αφήνει σίγουρα θετική αίσθηση. Σε αρκετά σημεία νομίζω πως άκουσα τα πνευματικά παιδιά της βαριάς κληρονομιάς των βετεράνων Βρετανών My Dying Bride όσον αφορά στα βαριά riffs και τον ήχο των κιθάρων.

Το μέγεθος των κομματιών θα σε χορτάσει (σχεδόν 67 λεπτά σε 7 τραγούδια) και αν παρατηρήσει κανείς τη μουσική τους, θα συναντήσει προοδευτικά ρινίσματα στο doom/death μετάλλευμα των Ιmmensity, τα οποία μου θύμισαν λίγο Opeth στην εποχή “My arms, Your Hearse”. Έχοντας ακούσει αρκετές φορές το “The Isolation Splendour” ξεχώρισα τις συνθέσεις “Irradiance (For The Unlight)”, “The Sullen” και το κυρίως ορχηστρικό “Everlasting Punishment”.

Τα δυνατά σημεία του δίσκου είναι τα καθαρά φωνητικά και το όμορφο δέσιμό τους όπου υπάρχει η αλλαγή ατμόσφαιρας καθώς και τα μυσταγωγικά μονοπάτια που ορίζονται κυρίως από τα πλήκτρα, ενώ και η παραγωγή είναι καλή. Ωστόσο, σε αρκετά σημεία θα παρατηρήσει κανείς μια επανάληψη και μια μονοτονία, ενώ παράλληλα  λείπει η ζητούμενη πολυπλοκότητα και κυρίως η πολυπλευρικότητα. Αναφέραμε πιο πάνω πως είναι τα κομμάτια «χορταστικά» αλλά με την έλλειψη των προαναφερθέντων μάλλον γίνονται κουραστικά.

Εν κατακλείδι, οι Immensity ξέρουν πώς να σε μπάσουν σε αυτό που δημιουργούν και είναι σημαντικό ένα συγκρότημα να μπορεί να «μιλήσει» σε ένα κομμάτι του εαυτού σου, αλλά δεν μπορώ να πω πως ακούμε κάτι πρωτότυπο ή πως το υλικό τους ακούγεται απρόσκοπτα χωρίς να ανακυκλώνεται. Αναμφισβήτητα υπάρχουν δυνατότητες και μπορούν να αξιοποιηθούν περαιτέρω. Εξάλλου ας μην ξεχνάμε πως πρόκειται για την πρώτη ολοκληρωμένη δισκογραφική τους απόπειρα.