Published: December 31, 2014

Δεν πάει καιρός που ευχήθηκα να απολάυσω σύντομα τον νέο δίσκο των Immensity και η ευχή πραγματοποιήθηκε. Η μπάντα του Ανδρέα Κελέκη δημιουργήθηκε το 2009 και μόλις το 2011 πήρε την σημερινή του μορφή με τους παιχταράδες της σημερινής παρέας (με μια αλλαγή μόνο πίσω από τα πλήκτρα) και την καταπληκτικής φωνής του Χατζημιχάλη. Έχοντας μόνο ένα demo, το ’’The Lonely Aquarelle’’ του 2012, ένα μικρό θάυμα για όλες τις αισθήσεις, με 2 μονάχα τραγούδια, φτάνει πλέον το πλήρωμα του χρόνο για τον πρώτο ολοκληρομένο δίσκος τους, το ’’The Isolation Splendour’’. Περιέχει 5 νέα τραγούδια και τα δυο του demo ρεμιξαρισμένα που τα ζωντάνεψε ακόμα περισσότερο. Οι ηχογραφήσεις πήραν μέρος στα Basement Studio (για τα ντραμς), Tzek Keregioz Studio(για κιθάρες/μπάσο) και Sierra Studios (για την φωνή) και είμαι σίγουρος ότι ακόμα και ο πιο απαιτητικός να χτενίσει και να ξεψαχνίσει τον ήχο τους, δύσκολα θα βρει κάτι αρνητικό να τους εναποθέσει μαις και η παραγωγή του Κίμωνα Ζελιώτη είναι αξιοζήλευτη. Όλη η μουσική είναι γραμμένη από τον Κελέκη (με την πολύτιμη βοήθεια των υπολοιπων) και όλοι οι στίχοι του Λεωνίδα. Το artwork είναι μια φανταστική έμπνευση του Νίκου Σταυριδάκη, απίστευτα πανέμορφο, στολίδι για τα μάτια και την δισκοθήκη μας.

          Καλά όλα τα παραπάνω αλλά η ουσία είναι άλλη. Μιλάμε για τον απόλυτο ατμοσφαιρικό doom/death δίσκο με κάποιες prog πινελιές. Για το εναρκτήριο θεικό ’’Heartfelt like Dying’’ τα έγραψα και εδώ  http://metalzone.gr/articles.php?action=details&id=25777&lang=en    Όσο περνάει ο καιρός και προσθέτω ακροάσεις σε αυτό το τραγούδι, τόσο πιο βαθιά ριζώνει μέσα μου και με ακολουθεί στην καθημερινότητα μου. Θα είναι τραγούδι-σημείο αναφοράς για τις μελλοντικές μπάντες του χώρου που θα ακούω. Και η συνέχεια του ’’The Isolation Splendour’’ ακόμα πιο εξάισια. Νότες διαδέχονται η μια την επόμενη σαν χνάρια που σβήνονται στην άμμο του παντοτινού Σκότους, συστρέφοντας γύρω από την ψυχή σου μέχρι να βρουν την ευκαιρία και να καρπωθούν από τις στενάχωρες σκέψεις που στροβιλίζουν τον νου. Οι κιθάρες, σαν παγωμένα χέρια του Χειμώνα, τυλίγονται πάνω στην σάρκα σου και σε παγώνουν, τόσο σωματικά όσο και ψυχικά. Η στροφή σε πιο προοδευτικές πλάνες μετά τα 3-4 πρώτα λεπτά του ’’Irradiance (For The Unlight)’’ φέρνουν στο νου While Heaven Wept, πρίν βέβαια ξαναγυρίσουν σε πιο ληθαργικούς ρυθμούς. Συνέχεια με το ομώνυμο του δίσκου. Γόνιμες μελωδίες καρποφορούν γλυκούς λωτούς, τα χείλη του Λεωνίδα στέλνουν θλιμμένα μηνύματα, λυπητερές αναγγελίες καθώς ρουφάμε αχόρταγα τους στίχους του στο υποσυνείδητο. Τα πλήκτρα δεν λειτουργούν ως υποζύγιο. Ξέρουν καλά τον ρόλο τους και ΄φερνουν εις πέρας τα καλύτερα αποτελέσματα. Όσο οι διπλές κιθάρες κόβουν την σάρκα μας μέσα στον εσωτερικό και εξωτερικό χειμώνα, αυτά παίζουν το ρόλο της βροχής που καθαρίζουν τον ουρανό. Σε κάθε τραγούδι όλοι οι μουσικοί ζωγραφίζουν με σκοτεινά χρώματα πάνω στην παλέτα της μελαγχολίας. Ειδική μνεία στο ζευγάρι που χοροστατεί το ρυθμικό μέρος των συνθέσεων και λειτουρηεί ως το μοναδικό καταφύγιο για την ψυχή. Αλλιώς δεν υπάρχεις περίπτωση να μην χαθείς στην λήθη της αχανής ποιότητας του ’’The Sullen’’. Κάθετη κατρακύλα της σκέψης σε οδυνηρές εμπειρίες και θλιβερές σκέψεις. Πνικτές γλωσσολαλιές στο ’’Everlasting Punsishment’’, το πιθανότατα πιο σκληρό τραγούδι. Έριδα μεταξύ αρμονίας και τραχύτητας και μοναδικό θύμα ο ακροατής που αποκαρδιώνεται από το πρώτη και αποθαρρύνεται από την δεύτερη. Και σαν να μην έφτανε όλη αυτή η μαζεμένη τελειότητα στα καινούρια τους τραγούδια, έρχονται και τα δυο φαντάσματα του παρελθόντος ακόμα πιο τρομακτικά, ακόμα πιο αμαρτωλά και σε περιπλανούν για μια ακόμα μια φορά. Το ’’The Isolation Splendour’’ είναι εξωφρενικά καλό να συγκριθεί με κάποιο άλλον δίσκο του είδους του, ένα άτοπο και αταίριαστο δημιούργημα στις μετριότητες του σήμερα. Ευτυχώς γράφω σε πληκτρολόγιο, αν έγραφα κείμενο σε χαρτί θα ήταν γεμάτο μουτζούρες από τα δάκρυα τις πένας μου.... ΤΕΛΕΙΟ!!!