Published: April 29, 2016

  Immensity. ¨Ένα συγκρότημα που μέρα με την μέρα θα γίνεται πιο γνωστό όσο η μουσική τους φτάνει σε περισσότερα αυτιά. Δημιουργημένοι το 2009 από τον κιθαρίστα Ανδρέα Κελέκη. Το φθινόπωρο του 2010, αναλαμβάνει τα φωνητικά ο Λεωνίδας Χατζημιχάλης. Σύντομα η σύνθεση της μπάντας ολοκληρώθηκε και ένα 20λεπτο demo cd δυο τραγουδιών μας φανερώθηκε το 2012, χτυπώντας το καμπανάκι της απόλαυσης στους θαμώνες των doom/death σκοταδόχωρου. Νέο υλικό δημιουργήθηκε αργότερα και το ‘’The Isolation Splendour’’ είναι έτοιμο από τα τέλη του 2014. Η αναζήτηση εταιρίας και διάφορες μικροβελτιώσεις καθυστέρησαν την κυκλοφορία του δίσκου που όμως ήδη από τον Μάρτιο κυκλοφορεί σε περιορισμένο αριθμό των 500 cds (όποιος προλάβει, θα με θυμηθεί) από την συνεργασία των Hypnotic Dirge Productions και BadMoodMan Music.

                    

    To ‘’The Isolation Splendour’’ δεν απευθύνεται σε λιγόψυχους. Είναι η ηχητική αντανάκλαση σπασμένων χεριών που δεν αντέχουν πλέον το ψυχικό βάρος που κουβαλάνε. Τα ακραία φωνητικά, φορτισμένα με οργή και τα καθαρά με θλίψη, συνθλίβουν οτιδήποτε φωτεινό. Το φως κρύβεται από τα ηχητικά σήματα που μεταδίδουν οι χειρονομίες των εγχόρδων. Απορριφθέντα όνειρα που χορογραφούν πάνω στα ασπρόμαυρα κόκαλα. Πάνω στα τύμπανα πλάθεται από τα χτυπήματα ένα καλούπι από εύθραστη ύλη, έτοιμη να θυσιαστεί στο βωμό της αργόσυρτης ιεροτελεστίας.

              

    Το μελαγχολικό ρείθρο της μουσικής του ρέει αργόσυρτα μα κραυγαλέα. Οι ποιμένες των riffs προσέχουν πολύ το κοπάδι τους πριν τα ελευθερώσουν στα ηχοτόπια να βοσκήσουν ελεύθερα. Κάθε τέντωμα χορδής και ένα τσίμπημα στην καρδιά. Το καλάθι της μελωδίας είναι γεμάτο και η ατμόσφαιρα ξεχύνεται πηχτή, σαν πίσσα που θα ασφαλτώσει ένα νέο δρόμο. Η φωνή του Λεωνίδα είναι πυλώνας αυτής της θλιμμένης αγκαλιάς. Την καθαρή φωνή του την γνωρίζαμε και από τις παλιότερες μπάντες του. Καθάρια, εκφραστική, κρυστάλλινη και με προφορά (όντας Αυστραλός  ο ίδιος). Εδώ ερχόμαστε σε επαφή για πρώτη φορά με τη άλλη του πλευρά, αυτής που ξεσπάει και εκρήγνυται με μοναδικό όπλο τις λέξεις, γραπτές και προφορικές. Οδοντωτές πληγές από τα αιχμηρά riffs και πεπλατυσμένα εγκαύματα από το μπάσο. Επιμνημόνια πλήκτρα και στερεωμένοι ογκόλιθοι στα κρουστά, σε επαφή με ανθρώπινη σάρκα ξανά και ξανά.

             

     Οι συνθέσεις δεν λυπούνται τον χρόνο, δεν βιάζονται. Πέντε οι καινούριες και δυο οι παλιότερες (από το demo ep ‘’The Lonely Aquarelle’’), αφήνουν το στίγμα τους μέσα σε περισσότερο της μιας ώρας, χωρίς να κουράζουν δευτερόλεπτο. Μουσική συνημμένη με την εσωτερική αναζήτηση, με όλα τα αγνά συναισθήματα που μπορεί να σου προκαλέσουν οι μουσικοί ήχοι. Ακόμα και τα πιο οδυνηρά. Εξάλλου όσοι ακούνε  τέτοιου είδους μουσικής, γνωρίζουν μετά αυτό το ανάλαφρο συναίσθημα που τους επισκέπτεται, λες και όλη η σκοτούρα τους αναδύθηκε και χώθηκε πίσω στα ηχεία που τους θεράπευσαν. Πολύ καλή παραγωγή από τον Κίμωνα Ζελιώτη και πανέμορφο εξώφυλλο από τον Νίκο Σταυριδάκη. Τι να λέμε, μέσα την φετινή 5άδα με διαφορά.