Published: May 8, 2018 

Zowel het Belgische Marche Funèbre  als het internationale Eye of Solitude zijn in de doomwereld aan een blijvende opmars bezig. Dat vertaalt zich niet alleen in het stijgende aantal fans, ook in het aantal releases. Het vorig jaar uitgebrachte album Into The Arms Of Darkness van Marche Funèbre verscheen op BadMoodMan Music en wordt nu ook door Hypnotic Dirge heruitgebracht. Later dit jaar is er ook de nieuwe Eye Of Solitude, genaamd Slaves Of Solitude. En ondertussen hebben we deze split om van te genieten.

Twee nummers, dus van elke band eentje (wiskunde is altijd al mijn stokpaardje geweest). We beginnen met Eye of Solitude en het dik zestien minuten durende Collapse. Een nummer dat zijn naam niet gestolen heeft. Na een heel erg lange intro, volgt een afdalende opbouw die één van de sterkste is die ik van deze band gehoord heb. Terwijl de afdaling zich langzaam verder inzet, stijgt het toetsengehalte en de latente spanning. Enkele minuten voor het einde van het nummer neemt de spanning een andere wending aan en gaat Daniël over van diepe funeral, naar een abrasieve wanhoopsfrequentie. Op het einde is de wanhoop en diepe tristesse compleet, met een cleane etherische stem die steeds meer op de achtergrond terecht komt en uiteindelijk verdwijnt. Enkel bitterzoete pianoklanken weerklinken nog… tot het helemaal stil wordt. Beangstigend mooi.

Marche Funèbre brengt een gans ander doomstuk. Darkness is een vrij complex en minder evident nummer, waarin verschillende zangstijlen en keelklanken afgewisseld worden met viriel/proggie klinkend basspel en melodische metalvariaties, gaande van traditionele doom, gothic metal, black/doom en nog een pak andere mutaties van doom. Er is maar één echte constante: Darkness. In tegenstelling tot Eye of Solitude is dit geen constante afdaling, maar een verdwaalde wandeling door de duisternis met een hoop vertakkingen. Een nummer dat meer luisterbeurten nodig heeft dan zijn voorganger om in te werken (zoals dat dan heet).

Hypnotic Dirge Records mag pochen met deze uitgave, de kopers ook. Doom op zijn best, anno 2018. En dan nu die langspelers!