Published: March 19, 2018 

Keurig aansluitend bij mijn bespreking van Faal een paar dagen geleden, is het maar een relatief kleine stap naar de hier te bespreken split-EP. Dat zit zo: Faal bracht in 2015 een split uit in samenwerking met Eye Of Solitude. De Britten gingen vorige maand opnieuw een dergelijke samenwerking aan met een andere persoonlijke doomfavoriet afkomstig van de lage landen: Marche Funèbre. In beide gevallen is de split-release een combinatie met een gezamenlijke tour. Beide bands leveren hier elk één nieuwe track aan met een speelduur van om en nabij het kwartier. Overigens is er nog een link, bedenk ik me nu: Faal en Eye Of Solitude hebben in Remco Verhees tegenwoordig dezelfde drummer.

Collapse van Eye of Solitude neemt als eerste - letterlijk - de tijd en bouwt ruim vier minuten aan ambiente arpeggio's, treurig gekreun en ander atmosferisch voorspel op, voordat Daniel Neagoe's grom, zijn handelsmerk natuurlijk, na vier en een halve minuut de boel open breekt. Vanaf daar behoudt het nummer een gestaag, plooibaar ritme, met de sombere melodieën van gitarist Steffan Gough en Neagoe's geweeklaag als voornaamste aantrekkingskrachten. Tegen de tijd dat de synths langzaam uitlopen naar het einde, ben je uitgeput en voldaan. Ondanks de uitingen van verdriet en een verstikkende atmosfeer biedt de productie voldoende helderheid om het geheel ontspannen tot je te nemen. Ik geniet dan ook met volle teugen van deze track!

Aansluitend begint de bijdrage van Marche Funèbre: Darkness. Arne Vandenhoeck kraait, kreunt, huilt en krijst maniakaal - ook zijn handelsmerk - gedurende de duur van het nummer, op de hielen gezeten door de meest mistroostige riffs die je kunt bedenken. Dat die bijna eindeloos herhaald worden is niet zozeer kenmerkend voor deze band, maar past hier prima. Darkness is in eerste instantie wat vlotter van opbouw, en bevat ook de nodige tempo- en ritme-wisselingen, maar dreigt naar het einde van het nummer toe toch wat te verzanden in iets te veel van hetzelfde.

Gelukkig wordt Marche Funèbre gered door datgene waar de band wel sterk in is, net als hun Britse collega's natuurlijk: het neerzetten van een uiterst beklemmende sfeer. Naast de overeenkomsten zit er natuurlijk ook wel verschil tussen de twee bands. Marche Funèbre is met hun roots in de traditie van de 'Peaceville drie' vooral meer 'metal' dan Eye Of Solitude, die het meer van hun, overigens uiterst efficiënte, sombere toonzetting moeten hebben. Wat mij betreft is deze split verplichte aanschaf voor elke liefhebber van eigentijdse (funeral) doom.