Published: May 23, 2018

Wat gebeurt er als twee reuzen de handen in elkaar slaan? Dan siddert en beeft al wat leeft, scheurt de aarde open, wordt alles wat ademt verzwolgen en blijft er enkel diepe, diepe duisternis achter. Voorwaar, voorwaar, een betere omschrijving van het split album van de death/doom grootheden Eye of Solitude en Marche Funèbre is moeilijk denkbaar.

Beide bands tekenen voor één nummer, maar wát een nummers! Het is duidelijk dat beide bands hier niet zomaar een overschotje vrijgeven, een extraatje tussen de albums door, waarbij het goeie materiaal opgespaard wordt voor het volgende album.

Van Eye of Solitude beluisteren wij al langer onvoorwaardelijk alles wat de heren ten gehore brengen. Hun nummer Collapse kon dus bezwaarlijk verrassend genoemd worden, aangezien het, zoals gewoonlijk, nauw aansluit bij eerder werk: diepe droefenis gemengd met loodzware ondergrondse klanken… En toch! Toch wist dit nummer de voorbije weken langzaam aan kracht te winnen, en toch weer iets extra toe te voegen aan dat heerlijke oeuvre dat al zo uitgebreid is. Is het de weemoedige zang waarmee het nummer opent, en die later (we zijn dan zo’n tien minuten ver) nog terugkeert? De bovenaardse sfeer die wordt opgeroepen, in contrast met de grunts die uit het diepste graf lijken te komen? Die, zoals gewoonlijk, indrukwekkende grunt van Daniel Neagoe die de hemel splijt en ijskristallen laat regenen? Die heerlijke repetitieve keyboardklanken die je langzaam doen wegzinken, en alles – de wereld, en alles wat zich daarop afspeelt – van op een afstand laten bekijken? Nee, verrast waren wij niet, en toch kruipt ook dit nummer weer langzaam onder je huid en kun je na een aantal weken blootstelling alleen maar weer bewonderend knikken voor wat Eye of Solitude hier laat horen. Laat varen, alle vrolijkheid, en dompel je onder in het zwartste zwart. Wie hier niet genoeg van krijgt, kan overigens ook terecht bij het vijfde album Slaves to Solitude dat ondertussen verschenen is.

Over het zwartste zwart gesproken. De eerste tonen van Marche Funèbre klinken bijna vrolijk nadat Eye of Solitude je naar de donkerste krochten meegesleurd heeft, maar vergis je niet: hier wordt letterlijk de duisternis bezongen, en dat met behulp van het gedicht Darkness van Lord Byron. Een prachtig gedicht, overigens: zorg er dus voor dat je lyrics bij de hand hebt als je hiernaar luistert. Darkness is een beschrijving, of misschien wel een lofzang, van de absolute duisternis. Stel je voor: de zon is gedoofd, de sterren verdwenen en de aarde hangt verlaten onder een maanloze hemel…. Marche Funèbre heeft het gedicht uitstekend naar zijn hand gezet en er een nummer rond gecomponeerd om U tegen te zeggen. De chaos wordt levendig verbeeld, de grunts gaan door merg en been, de clean vocals zijn intens, de Duisternis wordt aanbeden, de sterren uit de hemel geschreeuwd en daar krijg je nog eens gitaarlijnen bovenop die heel erg aan het beste van My Dying Bride doen denken. Kortom, je krijgt een heerlijke cocktail waarbij kille verbijstering en warme melancholie om beurten de hoofdrol opeisen. Een must-hear zijn voor elke fan van death/doom metal.

Na een paar luisterbeurten leunen wij murw geslagen achterover, mompelen ‘wat een album, wat een album’, en heb je helemaal niet het gevoel met een ‘tussendoortje’ van twee bands afgescheept te worden. Integendeel, dit is geen album om in de duisternis verborgen te houden, maar wel ééntje dat zonder twijfel staat te schitteren in onze jaarlijst.